"Στα διηγήματα που απαρτίζουν τη συλλογή "Η Πεδιάδα στις Φλόγες" κυριαρχεί η εκρηκτικότητα της επανάστασης του 1910-19 στο Μεξικό, με αρχηγούς τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και τον Πάντσο Βίγια, επανάστασης που δύσκολα σταμάτησε στην επαρχία του Χαλίσκο και που διάλυσε τα παλιά κοινωνικά δεδομένα. Απόλυτα γνώστης της ψυχολογίας των χωρικών, των όσων έκαμαν για την επανάσταση και των ανταμοιβών που έλαβαν, δίχως να ξεχνάει τα πάθη τους, ο Χουάν Ρούλφο μοιάζει να μην κάνει άλλο παρά -μέσω της γραφίδας του- να τους αφήνει το λόγο. Κι ενώ πάλι στο νου έρχεται ο Κ. Θεοτόκης, άλλο τόσο βρίσκουμε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που συμπάσχει κι ανασύρει ό,τι κρυφό και καταχωνιασμένο στο βάθος των "αφελών" ψυχών.
Σε αυτό, και στην αλήθεια που αυτός ο χειρισμός κομίζει, ο κύριος μοχλός είναι η γλώσσα. Εκείνη η γλώσσα του Σολωμού που, σαν να βγήκε από συναξάρι, οικοδομεί τη "Γυναίκα της Ζάκυθος", γίνεται εδώ πιο στεγνή, πιο γήινη, σαν να βγαίνει από το στόμα ανθρώπων αμόρφωτων, που αυτοί έχουν το λόγο κι αυτοί εκφράζονται μ\' ένα περιορισμένο λεξιλόγιο. Ο συγγραφέας περιορίζεται στο ρόλο του αντιγραφέα".

Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής